عشق

و اما عشق

کودکی به دنیا می آید، چه کسی عاشق آن خواهد شد؟؟

اول از همه خدا عاشق تمامی بندگانش هست و این موضوع بر کسی پوشیده نیست، ولی در شرایط عادی اول از همه پدر و مادر بچه عاشق میشن، چون محصولی از خودشونه، چون عشق بین پدر و فرزند و مادر و فرزند همیشه بوده و هست، اما آیا در بچگی دو نفر عاشق هم میشن؟؟ آیا من که پسر بچه ی تازه به دنیا اومده هستم عاشق دختر بچه ی تازه به دنیا اومده میشم؟؟ پس موضوع چیه؟؟ بزرگتر میشم، مثلا 13 ساله، آیا تو 13 سالگی من عاشق دختر 13 ساله یا یکم پایین تر میشم؟؟ اگه اسم عشق روی علاقه ی خودم گذاشتم به نظر شما امکان نداره بعد بزرگتر شدن پشیمون بشم؟؟ امکان نداره شرایط تغییر کنه؟؟

خب پس ما عاشق چی میشیم؟؟ چی در جنس مخالف ما رو جذب میکنه؟؟ فقط تغییراتی که ذاتی خدا در جنس مخالف گذاشته؟؟ اون که همه دارند، پس چی؟؟

تا الان بیشتر سوالی حرف زدم که مغزتونو تحریک کنم به فکر کردن، ولی الان میخوام فقط حرفای خودمو بزنم

ببین من تا بچه ام و سن کمی دارم هر چی هم علاقه پیدا کنم به جنس مخالفم میدونم که شاید 90 درصدش برای همون مسائل جنسیه، شیطنت های بچگانه و دوران نوجوانی هم بلوغ جوانی... اگه هم واقعا فکرشو بکنم میبینم شاید طرفم تو دنیای خودش سیر میکنه و شاید اصلا به علاقه ی منم توجه نکنه، یا اصلا با همدیگه در ارتباطیم ولی اخلاقای همو درک نمیکنیم و درگیریم، تو دوران جوونی هر کسی برای آرزوهای خودش میجنگه و کمتر پیش میاد آرزوها در راستای هم باشه، من اگه تو دوران جوونی ابراز علاقه کردم خودم هم میدونم که ممکنه هوا و هوس جوونی باشه، من اعتقاد ندارم که علاقه ی ایجاد شده ی دوران بچگی تا نوجوونی از عشق باشه، یعنی الان شاید بعضیا بگن نه، بگن ما تو دوران جوونی عاشق شدیم و الان خوشبختیم و همه چی آرومه، ولی من در ادامه میگم که چرا اونا خوبن و بقیه نیستن...

ببین همونطور که میدونی اکثر نوجوونا به چیزی جز ظاهر آدما دقت نمیکنند، ته ته تهش یه مورد اخلاقی مث احترام به پدر و مادرشون براشون مهمه که طرفم قبول میکنه، یا یه همچین چیزی، و بیشتر به دلچسب بودن ظاهر توجه دارند، ولی همه میدونند که دست بالای دست بسیار است... و با یه شیطنت کوچیک میشه بهترشو پیدا کرد...

اما عشق واقعی چیه؟؟

فقط عشق به خدا میتونه واقعی باشه؟؟ اصلا عشق به خدا برای چیه؟؟ عشق به خدا که عشق جسمانی نیست، عشق به صفات زیبای خداست عشق به نظم و عدالت و راستی و درستی خداست، پس عشق واقعی باید چیزی شبیه به همین باشه، یعنی عشق به اخلاقیات کردار، صفات، راستی و درستی، که این موارد هم در جسم آدمها پیدا نمیشه، درسته کمی ظاهر هم ملاکه اما قطعا عشق واقعی مربوط به اخلاقیات و صفات و ذات آدمهاست، و این موارد چیزی نیست که هر کسی داشته باشه، اخلاقیات و صفات چیزی اکتسابی ست که در طی زندگی به دست میاد، چیزیه که آدمهای واقعی اونو در خودشون پرورش میدن، پس عشق واقعی دو شرایط برای ظاهر شدن داره، اول کسی که دارای صفات و اخلاق برجسته هست و دوم کسی که این صفات و اخلاق زیبا رو ببینه، پس از نظر من نوجوون تازه به بلوغ رسیده نمیتونه معنای بزرگِ داشتن اخلاق و رفتار زیبا رو ببینه، عشق بزرگ و کوچیک نداره، یعنی نمیشه یکی رو بگی عشق و یکی رو بگی عشق واقعی

حالا میشه برای درک حرفایی که زدم چشما رو ببندی و فکر کنی عاشق یه نفر شدی با مشخصات ظاهریه معمولی، که اخلاق زیبا داره، رفتار پسندیده و ذات خوب، حالا فکر کن تمام کارایی که در طول روز انجام میدی رو داری با این آدم انجام میدی، خرید میری با مهربونی حرف میزنه، به فکر اقتصاد خونه ست، مهمونی میری به فکر ظاهر توئه، مسافرت میری به فکر خوش گذروندن توئه، و موقع کار حواسش بهت هست، موقع تنهاییت به آرامشت لطمه نمیزنه، موقع ای که خونه ای برات با حداقل ها با عشق غذا میپزه، حالا این آدمو باید چیکار کنی؟؟ این آدم لایق عشقه، این آدم بدون ظاهر هم لایق پرستشه، این آدم اگه شناخته بشه باید ازش درس گرفت، باید نیایش بشه

ولی در این دنیای پر زرق و برق و با اتفاقاتی که برای این آدما میوفته کمتر کسی به فکر اصلاح خودشه، پس کمتر کسی لایق عشق واقعی هست... تامام

 

خدایا شکرت...