رفتن
بعضی وقتا بهترین کار رفتنه... رفت از جایی که داره عذابت میده به جایی که حداقل آرامش داری، آرامش اعصاب، آرامش نشنیدن صدای بلند، نشنیدن صدای جیغ...
گاهی وقتا باید رفت، باید رفت و فراموش کرد که چند سال رو عذاب کشیدی، فراموش کرد آدمایی که هر روز عذابت میدن، استرس میدن، اضطراب میدن، فحشت میدن، بد و بیراه میگن، تحقیرت میکنند و حتی کتکت میزنند..
باید رفت از پیش آدمایی که تحقیرت میکنن و میشکننت در صورتی که خودشون هیچی نیستن، هیچی نیستن چون هنوز تو حروف الفبای سال اول مشکل دارند...
بعضی آدمای زندگیت اینقدر تنفر برانگیزن که هر کار براشون بکنی باز زبونشون تلخ و کامشون زهرماره، بعضیا رو واقعا با یه مَن عسل هم نمیشه خورد، خدا شر این آدما رو از زندگی من کم کنه...
بعضی وقتا اینقدر فشار روت میارن که یاتاقان میزنی، دلت میخواد خراب بشی و نتونی زندگی کنی، دلت میخواد فقط سرتو بذاری و آروم بشی... بعضی وقتا دلت نمیخواد گریه کنی، بلکه همیشه اشکت گوشه چشمته، واسه انتخاب غلط، واسه اشتباهاتت...
بعضی وقتا فکر میکنی شاید یه امتحانه، یه امتحان نهایی و سخت، که باهاش هم کم کاریای قبلو جبران کنی و هم نمره قبولی رو بگیری، یه امتحان سخت، که شاید وقتی از جلسه امتحان بیای جوونیت رفته باشه، زندگیت رفته باشه، پیر شده باشی، غم داشته باشی... اما آخرش راحت میشی، راحت میشی از این همه بدبختی...
ولش کن...
خدایا شکرت
