مهم نیست کی هستی، اسمت چیه، خاندانت کیه، مهم نیست پسری یا دختر، مهم نیست زیبا هستی یا نه
مهم اینه خوش رفتار و خوش اخلاق باشی...
حتما با آدمای معمولی و گاها زشتی برخوردین که اینقدر خوشرو و خوش رفتارن که همیشه دوست داری باهاشون حرف بزنی و شوخی کنی، آدمایی که بعضی وقتا حاضری قسم بخوری که جاش وسط بهشته...
بعضی وقتا آدمایی رو میبینی که نماز نخوندن، روزه نگرفتن اما موقع مرگشون هم اینقدر شاد و خندون بودن که فکر میکنی همین الان میره بهترین جای خدا... فکر میکنی خیلی به خدا نزدیکه
اما بعضیا رو هم میبینی که واقعا زیبان اما بد اخلاق و بد رفتارن، اخمو و بد دهنن... همیشه دوست داری جایی بری که اون نباشه... اما هم نمازشو میخونه و هم روزشو میگیره...
به نظر من این دو مدل آدما اصلا در یک سطح نمیتونن باشن...
کینه و غرور و حسادت همه چیزو خراب میکنه...
انرژی دادن به بقیه یعنی انرژی گرفتن خودت...
همیشه سعی کردم به آدما کمک کنم، دوسشون داشته باشم... با همه مهربون باشم...
همه ی رفتارای ما برمیگرده به خودمون، مهربونی، محبت، دوست داشتن، همش مستقیما تاثیرش رو تو زندگی خودمون میزاره...
من همیشه یه تئوری داشتم اونم اینه که:
خدایا من میدانم که نه دنیا و نه مال دنیا هیچ کدوم جاودانه نیستن، خدایا من میدانم هر چه دارم و ندارم همه از توست، خدایا من میدانم تو قادری همه ی کسانی که دوستشان دارم را در کسری از ثانیه از من بگیری، چون آنها بنده ی تو هستن، خدایا من میدانم که تو میتوانی هرچه دارم را از من بگیری، پس من آگاهم که هیچ چیز در این دنیا ندارم و حتی خودم هم از آنِ تو هستم، خدایا به من کمک کن که هیچ دلبستگی ای در دنیایت نداشته باشم چون این به نفع من هست، خدایا اجازه بده تا به همه ی بندگانت کمک کنم تا دنیایت جای بهتری برای زندگی شود، خدایا کمکم کن تا زندگی ام با مهر و محبت به تو و بندگانت زیبا و زیباتر شود...
امیدوارم روزی برسه که خوشروییم همه رو خوشرو کنه، خوش اخلاقیم همه رو خوش اخلاق کنه، امیدوارم روزی برسه که از بودن کنارم احساس شادابی و امنیت کنند نه ترس و دلهره...
خدایا شکرت
