رفتن

بعضی وقتا بهترین کار رفتنه... رفت از جایی که داره عذابت میده به جایی که حداقل آرامش داری، آرامش اعصاب، آرامش نشنیدن صدای بلند، نشنیدن صدای جیغ...

گاهی وقتا باید رفت، باید رفت و فراموش کرد که چند سال رو عذاب کشیدی، فراموش کرد آدمایی که هر روز عذابت میدن، استرس میدن، اضطراب میدن، فحشت میدن، بد و بیراه میگن، تحقیرت میکنند و حتی کتکت میزنند..

باید رفت از پیش آدمایی که تحقیرت میکنن و میشکننت در صورتی که خودشون هیچی نیستن، هیچی نیستن چون هنوز تو حروف الفبای سال اول مشکل دارند...

بعضی آدمای زندگیت اینقدر تنفر برانگیزن که هر کار براشون بکنی باز زبونشون تلخ و کامشون زهرماره، بعضیا رو واقعا با یه مَن عسل هم نمیشه خورد، خدا شر این آدما رو از زندگی من کم کنه...

بعضی وقتا اینقدر فشار روت میارن که یاتاقان میزنی، دلت میخواد خراب بشی و نتونی زندگی کنی، دلت میخواد فقط سرتو بذاری و آروم بشی... بعضی وقتا دلت نمیخواد گریه کنی، بلکه همیشه اشکت گوشه چشمته، واسه انتخاب غلط، واسه اشتباهاتت...

بعضی وقتا فکر میکنی شاید یه امتحانه، یه امتحان نهایی و سخت، که باهاش هم کم کاریای قبلو جبران کنی و هم نمره قبولی رو بگیری، یه امتحان سخت، که شاید وقتی از جلسه امتحان بیای جوونیت رفته باشه، زندگیت رفته باشه، پیر شده باشی، غم داشته باشی... اما آخرش راحت میشی، راحت میشی از این همه بدبختی...

ولش کن...

خدایا شکرت

پول و مقام

دنیا روز به روز عجیب و غریب تر میشه، آدما حریص تر میشن، صبح تا شب فکر و ذهن آدما رو پول گرفته و جاه و مقام

شبا به این فکر میکنیم که چجوری پول دربیاریم و پولدار بشیم و چجوری تو چشم بقیه بمونیم و بهمون احترام بذارن.. آدما عجیب شدن

آدمایی که تا چشم بر هم بزنی باید برن...

آدمایی که جونشون دست خودشون نیست و نمیدونند تا کی وقت دارند، چطور میشه ندونی تا کی هستی و اینجوری کلاه سر کسی بزاری؟؟ چطور میتونیم این همه احمق باشیم؟؟

امروز یا فردا نوبت من یا شماست که باید بریم، بریم جایی که دیگه دستمون از این دنیا کوتاهه، جایی که افسوس میخوریم که چرا اینجوری رفتار کردیم، جایی که روحمون اینقدر سیاه شده که از عذابش هزاران مرتبه بیشتر از سوختن و بریدن و هر چیز دیگه ایست...

چرا باید به خاطر پول اینقدر حرص بخوریم که قلبمون درد بگیره، چرا نمیخوایم خدا رو باور کنیم؟؟ چرا نمیخوایم عاقل بشیم، گاهی وقتا کسایی که این همه حرص میخورند همین نزدیک ما هستند، کسایی که نمیخوایم خواری و تباهیشونو ببینیم...

چرا خدا رو باور نمیکنیم؟؟ خدایی که هیچ کسو بی روزی نذاشته، خدایی که همیشه حواسش بهمون بوده و هست، خدا روزی رو قطع نمیکنه، مگه اینکه خودِ آدم با ناشکریاش روزیشو از بین ببره...

خدایا من به تو و قدرت تو ایمان دارم، خدایا مرا به حال خودم وامگذار، خدایا روزیم را زیاد بفرما که روزی دهنده تویی، خدایا صلاح مرا به من بده که صلاح همه دست توست، خدایا دل آشوبم را برطرف کن که آرامش دهنده تویی، الا بذکرا... تطمئن القلوب (خدا کنه درست نوشته باشم)

خدایا شکرت

رفیق

رفیق...

رفیق من همون با معرفت بچگیامه...

رفاقت خیلی بیشتر از عشق کارایی داره و خوبه، عشق یه جور خودخواهی هم محسوب میشه، تو عاشق طرف میشی بدون اینکه اون عاشقت باشه، عشق با یه شناخت کوچیک رخ میده اما معرفت یه رفیق با شناخت طولانی مدت...

من یه رفیق دارم، کسی که قرار شده تا آخرین روز مرگم تو دلم نگهش دارم، شاید به هیچ کس معرفیش نکنم، شایدم بعدا به کسی گفتم...

من یه رفیق دارم، همون که بهم انگیزه میده واسه حرکت کردن، یه رفیق دارم که هلم میده و نگهم نمیداره، یه رفیق دارم که واسه نزدیک شدن بهش هر کاری میکنم، رفیق من زیباییش ذاتیه، زیباییش معرفتیه

من رفیقمو واسه ازدواج نمیخوام، من رفیقمو واسه مسائل جنسی نمیخوام، من رفیقمو واسه خودش میخوام واسه دلم میخوام

من یه رفیق دارم...

امروز رفیقم بهم گفت سعی کن فقط خونسرد باشی و لبخند بزنی و تلاش کنی، امروز رفیقم گفت به هیچ جنس مخالفی توجه نکنم، رفیقم میگه تا منو داری غم نداشته باش، رفیقم جنس مخالفمه اما معرفتشو به هیچ چیز و هیچ کس عوض نمیکنم...

خدایا شکرت

عشق

سلام

من به هیچی تو زندگیم نرسیدم، الا تجربه...

سختی دیدم از کسانی که فکر میکردم میشن همدم و همراه، شدن مایه عذاب و نفرین من، بدم میاد ازشون، حالا میخواد نزدیکترین کست باشه یا دورترین آدم بهت... بدم میاد وقتی انسانیتو قورت دادن و هیچ چیزی از انسانیت و وجدان سرشون نمیشه، بدم میاد که چشماشون فقط پول میبینه و فقط برا اهدافشون باهات موندن، متنفرم از کسی که آزادی رو ازم گرفته، آرزو میکنم چنان بلایی سرش بیاد که اول از همه منو یادش بیاره و بعد درد بکشه و التماسم کنه که ببخشمش...

کسی که جوونیمو به گند کشید و زندگی رو ازم گرفت... موهامو سفید کرد و آرامشو ازم گرفت، خنده رو از لبام برداشت و امید و امیدواری رو از دلم برد، آزادیمو له کرد و حتی خانوادمو ازم دور کرد، کسی که تنفرم ازش ابدیه، کسی که بیش از 3 ساله ازش متنفرم...

ولش کن، مهم اینه که الان زندم، تو دلم آرزوها دارم، تو دلم میتونم به کسی که ایده آل منه فکر کنم، کسی که مادیات براش مهم نیست، کسی که فحش نمیده، تحقیر نمیکنه، کتک نمیزنه، غر نمیزنه، حرف میفهمه، دو کلمه میشه باهاش صحبت کرد، منطق داره، زندگیشو دوست داره...

یه جوری ضربه خوردم که واقعا به هیچ کس نمیتونم اعتماد کنم... هیچ کس رو قبول ندارم...

ولی حداقل میتونم تصویر ذهنی از ایده آل عشق خودمو بسازم...